«Aida», pastaŭlenaja jašče ŭ 1951 h. Łarysaj Aleksandroŭskaj, u kastryčniku prajšła ŭ trochsoty raz. U paŭniutkaj zali, z novymi vykanaŭcami.
Hała-kancert u Opery — heta žyćcio ŭ minijatury. Spabornictva ŭsich z usimi za prava zastacca ŭ sercach słuchačoŭ. Artysty, jak pieŭni, pa čarzie raspuskajuć pierje svajoj abajalnaści i talentu. A pad zasłonu ŭsie jany — pieramožcy i aŭtsajdery — razam źbirajucca na scenie, kab symbalična śćvierdzić svajo jadnańnie ŭ mastactvie, u pieramožnym śviatle iściny, pryhažości i dabra. Teatar pieratvarajecca ŭ toje, čym jon byŭ ad pačatku, — u śviatyniu. I ŭsie, chto tam jość, uzrušanyja ŭračystaściu chviliny, spaznajuć cud pieraŭvasableńnia ŭ adnu vialikuju, šlachietnuju dušu. Samy čas zaśpiavać niešta ŭsim znajomaje, natchnialnaje, z čym pojdzieš dachaty i doŭha jašče budzieš pačuvacca tak, nibyta ciabie pryčaścili i błasłavili.
Poŭny varyjant artykułu hladzicie ŭ hazecie "Naša Niva".
