«Усім дзецям у класе пляменніка загадалі набыць зборнікі дыктовак па беларускай мове, — піша ў сваім фэйсбуку Ірына Чарняўка, маладая мама з Горадні. — Каб пісалі дома, рыхтаваліся да кантрольных, праверак, зрэзаў.
Купілі.
Змест ці не з траціны тэкстаў: калгас, калгаснікі, працы ў калгасе.
Школьнае жыццё: дзеці або прыбіраюць клас, альбо працуюць на прышкольных палетках. У вольны час дзеці бегаюць у лес, гадуюць конікаў і авечак, дапамагаюць маме-даярцы і тату- трактарысту, паляць печ.
Цывілізацыя сюды прыйшла нядаўна: правялі электрычнасць і тэлефон. І Гагарын вось ў космас паляцеў. А Светлагорск і Салігорск тут «маладыя гарады».
То бок зборнік родам з 60-х. І так з таго часу, амаль без зменаў, праходзяць праз пакаленні. У мае школьныя гады гэта ўжо быў вінтаж, а для сённяшніх 7—10-годкаў наагул архаіка. Тое што трэба, каб палюбіць мову? Вядома, не.
Інджой, спадарства. А хто дагартае да канца, таму бонус — тэкст, які па сённяшніх часах цягне на экстрэмізм», — жартуе Ірына Чарняўка.
