XXI stahodździe... Prapuskajučy praz svajo serca ŭsio toje, što niejkim čynam viadoma, ja adčuvaju siabie ŭ Siaredniavieččy. A moža navat i hłybiej, dalej, u niejkich niezrazumiełych džunhlach…
Pjanstva, abiazdolenaść, abniščańnie. Azłoblenyja biednaściu, padmanutyja ludzi šukajuć vyratavańnie ŭ šklancy barmatuchi… Adsiul — ahresija, złość, duchoŭnaja pustata, niarvovaść na miažy psichozu. Bunt suprać svaich rodnych, blizkich, takich biezabaronnych, jak sami. Čałaviek stanovicca zakładnikam sistemy, nie bačačy vyjścia, apuskajecca na dno žyćcia.
Tyja, što stajać na viaršyni ajśbierha, łamajuć hałovy, kudy jašče pichnuć, zataptać niedabitaha. Zabrali movu. U zahonie biełaruskaja litaratura, škoły, vnu... Nacyja źnikaje, kali jana pierastaje havaryć na svajoj movie. U svaim domie my biazdomnyja. U svajoj movie my biazmoŭnyja. Dobra «starajecca» naš starejšy brat — Rasija. I Biełaruś bieź biełarusaŭ zastaniecca, kali my budziem hladzieć na toje, što vakoł nas, što z nami, załažyŭšy vušy vataj i zapluščyŭšy vočy.
Nam padrychtavali zamanichu «Bulbaš'». Takoje «rodnaje», «blizkaje» słova. Pra nas «dumaje i chvalujecca» dziaržava!? Voś jon, naš «paratunak»! Radujsia, biadota. «Bulbaš'» užo marhaje tabie, zaklikaje: pieratrasi kišeni, addaj apošniaje na butelečku... Kupi, choć rukavom zakusi.
Adčuj, zadumajsia, druža, nie kluj na hetu zamanichu. Nie pierapješ usio, što budzie vypuskać zavod «Bulbaš'»…
Jak ža treba nie pavažać narod, padšturchoŭvać jaho da mahiły... Jak ža starajucca naškodzić, abniasłavić, aplavać, vykarčavać honar i hodnaść palitykaj zbaŭleńnia ad Svajho Naroda.
Zaliŭ hora barmatuchaj, atupieŭ, sieŭ za rul, časam čužoj mašyny, narabiŭ biady. Pad kołami zadušanyja. Sam — za kratami. Nu i što? Zabivajcie adzin adnaho, kradzicie, hvałtujcie… Nu i što? Vy ž — bulbašy. Dzie ž vam da cyvilizacyi?! Pavialičvajecca kryminał, rušacca siemji, dziecisiroty čaściej za ŭsio paŭtarajuć los svaich baćkoŭ.
Soramna za dziaržavu. Baluča za Narod. Machavik krucicca. Pieramołvaje cieły i dušy, topča, kalečyć, kab hłybiej pichnuć u bahnu. A tam niedaloka i da mahiły. Nanaamatary, ekśpierymientatary starajucca: na dziaržaŭnym uzroŭni ŭźviali ŭ patrebny ranh Bulbaš'.
... Mnie ŭspomniłasia dziacinstva. U letnija kanikuły my, chłopčyki i dziaŭčynki 45ch kłasaŭ, haniali miač abo skakali cieraź viaroŭku. Časami skandziravali niedzie pačutaje čatyrochradkoŭje:
Chadasy — kałasy,
Voŭkaraś — miakina,
Dalatyčy — bulbašy,
Zahorje — łupiny.
Heta pra našy rodnyja viosački. Nichto nikoli na heta nie źviartaŭ uvahu ni ŭ siemjach, ni ŭ jakich razmovach pamiž darosłymi. Kryšačku paźniej hetaje słova źnikła, zabyłasia.
…Ja — biełarusačka. Bulbašychaj siabie nie liču. Da mianie hety jarłyk nie prylipnie. I nie tolki. Nas bolšaść. My — vialikaja siamja. Nie chvalujciesia, braty i siostry, — vytrymajem.
Nas hnuć usio nižej, kab u ziamlu hladzieli, kab zabylisia, što jość Nieba, Sonca, Zorki... Naš rozum, našy sercy, našy dušy źbierahli aniołyachoŭniki. Luboŭ da svajoj Radzimy — hety fłahman robić nas niepachisnymi. Nijakija nanabulbašy nie źviernuć nas z darohi praŭdy i svabody.
Naša słaŭnaja moładź — nadziejny fond svabodnaj Biełarusi. Vy, novyja pakaleńni, vy — siejbity i zmahary, ja znaju Vas. Ja vam praciahvaju ruki — jany čystyja ŭ mianie.
Roznyja pakaleńni, a meta — adna. U hetym naša moc. My — nie bulbašy. My — dzieci Sonca. My — Biełarusy.
