Viedajecie, jość takija knihi, jakija ŭ pracesie čytańnia pieraŭtvarajucca ŭ peŭny litaraturny manifiest i tranślujuć niešta važnaje i nieabchodnaje. «Dzień śviatoha Patryka» — heta manifiest lubovi da rodnaj kultury, movy, litaratury, knihi, da našaj spadčyny, da tych ludziej, jakija hetuju kulturu stvarali.
Zusim nie chočacca ŭ dadzienym vypadku pisać pra niejkija tekstualna-mastackija niedaskanałaści i analizavać niedachopy, chaj hetym zajmucca «ludzi akademičnyja». Mnie chočacca vyklučna pisać pra toje, što Hanna Sieviaryniec robić, mahčyma, samuju relevantnuju i adnačasova dalikatnuju spravu — udychaje žyćcio ŭ toje, što my časta zaviem «biellit».
Hetaja apovieść ulublonnaha ŭ litaraturu daśledčyka ŭździejničaje na čytača svajoj bieskampramisnaj upeŭnienaściu ŭ vyratavalnym sensie kultury i litaratury. I ty, jak Maryna Damiejka, pačynaješ razumieć asabistuju dla ciabie kaštoŭnaść biełaruskaj kultury, da jakoj «možna naŭprost, zaraz, biez anijakich pieraškod dakranucca rukoj, pavitacca na vulicy, pabačyć u čarzie ŭ kramie ci spatkać u kniharni». Hetaje prostaje ŭśviedamleńnie, nasamreč, ciažka vypiestavać u sabie, asabliva kali ty žyvieš u kasmapalityčnym śviecie, žyvieš u krainie, dzie jość vialiki ŭpłyŭ susiednich bujnych kultur, kali časam havorycca, što biełaruskaja litaratura druhasnaja, niepaŭnavartasnaja, nie žyvaja. Tamu kniha spadaryni Hanny zdajecca nievialičkim adčynienym akiencam, u jakoje možna vysunuć hałavu i pabačyć usiu raznastajnaść, cikavaść, hłybiniu, supiarečlivaść rodnaj litaratury i žyćcia tych ludziej, jakija spryčyniłsia da jaje.
Piśmieńniki i paety paŭstajuć pierad taboj žyvymi ludźmi, jakija nie vyhladajuć šerymi pomnikami, a źjaŭlajucca tvaimi suajčyńnikami, jakim jość, što tabie skazać, čym paradavać abo zasmucić, čym prymusić dumać, sumavać, śmiajacca, natchniacca, a kali nieabchodna, to i lekavacca.
