«Ja dumaju, što heta absalutna mahčyma. My — słavianie. My adčuvajem sercam. Našy vajskoŭcy razumiejuć, što mihranty nakiroŭvajucca ŭ Hiermaniju. Mahčyma, chtości ź ich (pamiežnikaŭ — red.) dapamahaŭ im (mihrantam — red.). Ja nie budu heta navat vyśviatlać», — skazaŭ palityčny dziejač.
U toj ža čas Łukašenka padkreśliŭ, što nie zaprašaŭ mihrantaŭ u Biełaruś i nie źbiraŭsia siłaj utrymlivać ich u miežach Biełarusi.
«Ja kazaŭ im, što ja nie źbirajusia zatrymlivać hetych mihrantaŭ na miažy, nie budu trymać ich, i navat kali jany buduć i dalej iści, ja ŭsio roŭna nie budu ich spyniać, tamu što jany chočuć u vašu krainu, nie maju. Ja heta mieŭ na ŭvazie. Ale ja ich siudy nie zaprašaŭ. I ščyra kažučy, ja b nie chacieŭ, kab jany išli praź Biełaruś», — skazaŭ Łukašenka.
