Tut i dalej konkursnyja fota Jendžeja Navickaha
«Šnary, jakija zastalisia ad hetych padziej, jakija taksama źjaŭlajucca pradmietam hetaj historyi, adroźnivajucca pa pamiery i formie, — havorycca ŭ apisańni prajekta. —
Jość fizičnyja šnary — siniaki, ranki, pierałomy. Ale jość i psichałahičnyja šnary — traŭmy.
Toje, što ciapier adbyvajecca ŭ Biełarusi, taksama pakinie hłybokija šnary ŭ sacyjalnaj tkaninie — hety padzieł na dźvie biełaruskija dziaržavy ŭžo narastaje.
Hałoŭnyja hieroi hetych fatahrafij — pratestoŭcy, źbityja režymam, siemji, svajaki jakich padvierhlisia katavańniam z boku śpiecsłužbaŭ, abo hramadzianie, jakija vystupajuć suprać hvałtu i chočuć voli.
Ale taksama i padletki-sałdaty akazalisia ŭciahnutymi ŭ samy razhar kanfliktu, u jakim jany nikoli nie ŭdzielničali».
Jendžej Navicki — fatohraf-dakumientalist z Varšavy. Na pačatku svajoj karjery jon pracavaŭ fotažurnalistam u najbujniejšaj štodzionnaj haziecie Polščy — Gazeta Wyborcza. Paśla dzieviaci hadoŭ pracy tam jon pierajšoŭ da bolš dakumientalnaha padychodu.
Mižnarodnaja premija humanitarnaj fatahrafii imia Łuisa Valtueny, zasnavanaja ŭ 1997 hodzie arhanizacyjaj Médicos del Mundo Spain, pryśviečana pamiaci Fłosa, Łuisa, Manuela i Mersedes, čatyroch humanitarnych rabotnikaŭ arhanizacyi, jakija byli zabityja ŭ Ruandzie i Bośnii.
