Mikita Aŭroŭ naradziŭsia 19 maja 2001 hoda ŭ horadzie Łuha pad Sankt-Pieciarburham. Paśla zakančeńnia škoły pastupiŭ u ahrapramysłovy kaledž. Jon zaŭsiody chacieŭ stać vajskoŭcam i paśla technikuma pajšoŭ na terminovuju słužbu. Mikitu adpravili ŭ motastrałkovy połk u Branskaj vobłaści, dzie jon vykonvaŭ abaviazki apieratara-navodčyka tanka.
U kastryčniku 2021 hoda Aŭroŭ padpisaŭ kantrakt na dalejšuju słužbu. Va Ukrainu jaho adpravili 10 lutaha 2022 hoda. Suviaź ź im pierarvałasia ŭ kancy lutaha, kaža jaho maci Nastaśsia Aŭrova, rodnyja paŭtara miesiacy ničoha pra jaho nie viedali.
Pra śmierć syna Nastaśsia paviedamili 2 krasavika 2022 hoda. Aficery vajskovaj čaści Mikity raspaviali, što pierad hibiellu jaho ekipaž «paśpieŭ źniščyć niekalki adzinak techniki ŭkrainskich bajevikoŭ i paru dziasiatkaŭ ukrafašystaŭ» u rajonie horada Izium. Mikita Aŭroŭ pradstaŭleny da ordena Mužnaści paśmiarotna.
Karespandent «Sievier.Realij» pahavaryŭ z maci Mikity Nastaśsiaj Aŭrovaj.
— Mnie vielmi ciažka pra heta kazać. Jaho jašče navat nie pryvieźli. Zaŭtra [7 krasavika] tolki abiacajuć, što bort pryjdzie ŭ Sankt-Pieciarburh. Adtul jaho paviazuć na mašynie siudy, u Łuhu da nočy tolki pryjedzie. Administracyja i vajenkamat paviazuć.
— Kali vy razmaŭlali ź Mikitam apošni raz?
— Ja paŭtara miesiaca nie viedała, dzie jon znachodzicca. Tam nie było suviazi. Infarmacyja była tolki pra toje, što tam vialisia žorstkija bai pad Iziumam. Ich brali ŭ kalco.
— Čamu jon vyrašyŭ pajści słužyć?
— Jaho pryzvali na terminovuju słužbu paśla ahrapramysłovaha technikuma, u armii jamu spadabałasia. Tam novaja častka, novyja siabry, novy horad, dobraje načalstva. Jon chacieŭ stać vajennym. Jaho ŭsio zadavalniała. Jamu prapanavali padpisać kantrakt, jon pahadziŭsia. Navat u adpačynak nie źjechaŭ. U kastryčniku my sami da jaho lotali, kupili jamu meblu tudy ŭ kvateru, usio abstavili. My zdymali kvateru — jon pakul tam ničoha nie afarmlaŭ. Kali padpisaŭ kantrakt, chacieŭ pryjechać u Łuhu. Skazaŭ, što vielmi zasumavaŭ, vielmi choča da nas pryjechać, chutka pryjedzie — «čakajcie».
Jon 10 lutaha źjechaŭ va Ukrainu. Adtul niekalki razoŭ pisaŭ — 14 lutaha znajšoŭ dzieści telefon, u mianie dzień naradžeńnia ŭ hety dzień. Jon mnie napisaŭ: «Z dniom naradžeńnia, mama». Potym dasłaŭ tolki: «Mam, tut piekła, Ja nie viedaju, ci viarnusia ja dadomu. Skažy, bratu, što ja jaho vielmi mocna lublu, i ciabie, matula, i zaŭsiody budu pobač z vami». Bolš navinaŭ ad jaho nie było. I druhoha krasavika mnie paviedamili, što 27 čysła padčas bajoŭ moj syn byŭ padarvany ŭ tanku, paśla čaho sprabavali chłopcy ź jaho vyleźci, i ich rasstralali. Bolš ničoha nie viedaju.
— Jakaja była ŭ vas reakcyja, kali jon paviedamiŭ, što ich adpraviać va Ukrainu?
— Jon mnie nie skazaŭ, što jaho adpravili. Jon mnie skazaŭ: «Mam, treba jechać tudy i dapamahać. U nas va ŭsich spytali: «Chłopcy, vy pajedziecie? U vas jość vybar». Jon kaža: «Mam, jak ja mahu nie pajechać?» Ja adkazvaju: «Syn, dy ty što, nu kudy, tam vajna, budź u častcy, dumaješ, tut dapamoha Tvaja nie spatrebicca? Słužy pry čaści, ja chutka pryjedu da ciabie ŭ hości, vaźmu adpačynak». Jon kaža: «Mam, ja tak nie mahu, ja pajedu». Napisaŭ dobraachvotnuju zhodu, što jon jedzie. Źjechaŭ tudy 10 lutaha, i z kanca lutaha nijakaj infarmacyi pra jaho nie było.
— Ich zaachvočvali dadatkovymi vypłatami dla ŭdziełu ŭ śpiecapieracyi?
— Nie, ničoha takoha niama. U nas siamja ŭ pryncypie zamožnaja, hety momant jaho nikoli nie turbavaŭ. Kali jamu niešta treba było, my zaŭsiody adpraŭlali, dapamahali. Nie, jaho nie vabili tudy hrašyma. Jaho b i nie zavabili. Jon prosta čałaviek troški nie taki.
— Ci buduć vašaj siamji vypłačvać kampiensacyju za śmierć Mikity?
— Tak, učora skazali, ja navat nie hladzieła jašče.
— Na staroncy «VKontaktie» vy napisali, što jahony ekipaž pierad hibiellu źniščyŭ «niekalki adzinak techniki i paru dziasiatkaŭ ukrafašystaŭ». Adkul vy pra heta daviedalisia?
— Heta mnie raspaviali ludzi, jakija byli ŭ toj ža čaści ŭ rajonie Iziuma, chto starejšyja zvańniem. Skazali: «Nastaśsia Anatoljeŭna, jon u vas sapraŭdny hieroj!» Jany mnie skinuli hetuju infarmacyju, i ja ŭžo jaje napisała. Tak što infarmacyja paćvierdžana aficerami, jaho bajavymi tavaryšami.
— Ci patrebnaja hetaja vajna?
— Stolki času ŭsio heta doŭžyłasia, mnie zaraz ciažka pra heta kazać… U mianie ŭ hałavie ničoha nie składvajecca. Ja dumaju, kali b jana była nie patrebna, jaje b, napeŭna, i nie było. I syn by byŭ žyvy. Ja pieražyvała za kožnaje dzicia jak za svajo, kali bačyła ŭ internecie, što niechta zahinuŭ. Niadaŭna mnie trapiŭsia post pra chłopčyka, jaki taksama zahinuŭ: 19 hadoŭ, sirata. Heta žudasna. Ja płaču za kožnaje dzicia. Ja ščyra vieryła, što moj syn vierniecca. Jon mnie kazaŭ: «Mam, nie turbujciesia, usio narmalna. Ciapier my tam usio naładzić, i ja dadomu pryjedu». Ja kažu: «Syn, ja malusia za ciabie dzień i noč. Ja ciabie vielmi prašu, bieražy siabie!»
