A. Puškina pryznali vinavatym u «naŭmysnych dziejańniach u reabilitacyi nacyzmu, učynienych hrupaj asob» i ŭ «ździeku ź dziaržaŭnych simvałaŭ». Padstavaj dla abvinavačańniaŭ stali karciny z cykła «Biełaruski supraciŭ» i pierformans, jaki jon pravioŭ va Ukrainie.
U krasaviku Alesia Puškina adpravili ŭ papraŭčuju kałoniju №22 u Ivacevickim rajonie («Voŭčyja nory»), dzie jon užo znachodzicca amal čatyry miesiacy.
— Listy ad Alesia dachodziać davoli redka, prykładna raz na miesiac, — kaža Janina Puškina. — Nie tak daŭno my jamu advieźli ŭ kałoniju 50-kiłahramovuju charčovuju pieradaču, a voś sustreču zabaranili. Niejkija administracyjnyja pakarańni vynieśli za parušeńnie režymu, tamu ŭ hetym hodzie ŭbačyć Alesia ŭžo nie atrymajecca.
— Pra žyćcio ŭ kałonii raspaviadaje?
— Viedaju, što pracuje Aleś u pramysłovaj zonie, niejki drot raskručvaje. A voś pra ŭnutrany rasparadak absalutna ničoha nie kaža, bo, vidać, heta zabaroniena. Mohuć pazbavić prava na telefonnyja zvanki.
— Ale telefanavać jamu dazvalajuć?
— Tak, prykładna praź dziesiać dzion jon telefanuje, chacia razmaŭlajem zusim mała — chviliny pa try. Daje mnie niejkija ŭkazańni, refleksuje na toje, što jamu napisali. Sa zdaroŭjem, zdajecca, usio ŭ paradku. I heta hałoŭnaje…
