Ja dumaŭ,
vieršy maje viduščyja,
až pakul nie aślepnuŭ sam
ad małanki, samim ža puščanaj,
ja hareŭ, jak biazbožny chram,
sam sabie ja ŭ im zdaŭsia boham,
adpuskaŭ sam sabie hrachi —
hryzła hanak, viała daroha
znoŭ na djabłavyja kruhi,
ad jaho ja viartaŭsia ŭ poŭści
i kali całavaŭ svoj kryž,
jon adbitkam žachlivym pomściŭ,
by lusterka ci djabłaŭ viž,
i tahdy ja składaŭ malitvu,
moža, ŭ soty svoj samasud,
toj malitvaj, nibyta brytvaj,
saškrabaŭ u adčai brud,
i ŭ adčai ja rezaŭ vočy,
i žachaŭsia kryvi svajoj,
i žahnaŭsia — nabožna, trojčy, —
i ahidny žyviolny łoj
z hostraj brytvy majoj malitvy,
byccam hnoj, patychaŭ manoj.
Ja pakinuŭ svoj chram śmiardziučy,
azirnuŭsia na kupały,
a śviatyja ŭ maich anučach
nieśli kroŭ maju na stały,
a ja, hoły, jak zdań, biaskroŭny,
u čyjeści stupaŭ ślady,
pierad Boham žyviole roŭny,
nios hrachi svaje na kłady,
i hłybieła za mnoj ściažyna,
i stupała ŭ maje ślady
maci hrešnych usich — Žančyna
z poŭnaj čaraj žyvoj vady.
