Vystupajučy siońnia ŭ Miensku na ŭračystaj naradzie da 65-hodździa Pieramohi, Alaksandar Łukašenka zajaviŭ pra niedapuščalnaść pierahladu vynikaŭ II Usiaśvietnaj vajny.
«U kahości tak i śviarbiać ruki pierapisać historyju, prynizić i navat rastaptać ŭsienarodny podźvih i pamiać pra jaho. Dajšło navat da takich dzikich razvažańniaŭ, što Biełaruś nibyta zmahałasia nie z fašyzmam, a za svaju niezaležnaść ad inšych braterskich savieckich respublik, što ŭ hady akupacyi ŭ nas ledźvie nie viałasia hramadzianskaja vajna, a pałova Biełarusi syšła ŭ palicai ci słužyła niemcam. Takaja abraza i hniusnaja podłaść nie ŭkładajecca ŭ hałavie narmalnaha čałavieka».
Łukašenku stała «strašna, što heta nievierahodnaja chłuśnia sychodzić adtul, adkul jaje mienš za ŭsio možna było čakać biełarusam». U hetaj suviazi jon paraiŭ «pisakam i łževiaščalnikam spačatku pahladzieć, što robiać z historyjaj u ich ułasnaj krainie, jak vyvaročvajuć praŭdu, prynižajuć sapraŭdnych patryjotaŭ i z kaho lepiać hierojaŭ»:
«I kali jość kučka takich maralnych vyradkaŭ, jakim blizkaja ideja (tut Łukašenka pierajšoŭ na biełaruskuju movu — RS) «niezaležnaści Biełarusi ŭ novaj Eŭropie Adolfa Hitlera», — jany nam viadomyja. My viedajem, kamu słužyli ichnyja kumiry ŭ hady Vialikaj Ajčynnaj, i absalutna zrazumieła, čyimi lokajami jany źjaŭlajucca siońnia».
