Viktar Kramarenka, architektar Nacyjanalnaj biblijateki, muzieja Vialikaj Ajčynnaj vajny i čyhunačnaha vakzała ŭ stalicy, u intervju «Minsk-Naviny» patłumačyŭ, jak stavicca da palarnaści mierkavańniaŭ nakont vyhladu biblijateki:
«Heta tvor, jaki nie ŭkładajecca ni ŭ jakija stereatypy viadomaj architektury. Kali źjaŭlajecca praca, jakaja vychodzić za zvykłyja ramki, jaje mohuć traktavać pa-roznamu. U nas jość infarmacyja, što nakont samaha vyrodlivaha budynka — heta była palityčnaja zamova suprać Biełarusi, jak u svoj čas zdaryłasia ź miemaryjałam «Bresckaja krepaść».
Aproč taho, Kramarenka vykazaŭsia pra «Majak Minska», jaki častkova zakryvaje budynak biblijateki. Jon razhladaje situacyju jak «trahiedyju dla architektury horada».
«Jość ahulnapryniataja suśvietnaja praktyka: kali pobač ź niejkim architekturnym tvoram zadumvajecca zabudova, abaviazkova rajacca z aŭtaram, kab nie naškodzić isnujučamu budynku … Ale tut hetaha nie było. Ja čuju pra hetuju zabudovu nie tolki rezka admoŭnaje mierkavańnie prafiesijanałaŭ, ale i mierkavańnie zvyčajnych žycharoŭ, jakim jana nie padabajecca. Raniej adkryvałasia panarama na biblijateku z boku ŭjezdu ŭ centr horada, ciapier jana pierakrytaja niejkimi niedarečnymi budynkami. I nad imi vyhladaje vierchavina biblijateki. Ujavicie, što takoje zdaryłasia b u Sankt-Pieciarburhu. Naprykład pierad Isakijeŭskim saboram źjaviŭsia b niemudrahielisty hipiermarkiet», — patłumačyŭ Kramarenka.
