Andruś Horvat vydaŭ užo druhi nakład svajoj knihi i pravioŭ aŭtohraf-siesiju dla čytačoŭ.
La nievialikaha pamiaškańnia kasy Kupałaŭskaha teatra staić tolki šyldačka z vokładkaj knihi. A ŭnutry — nie prapichnucca ad achvotnych atrymać asobnik «Radziva Prudok» z aŭtohrafam aŭtara. Andruś Horvat — toj samy aŭtar — vydaŭ užo druhi nakład svajoj knihi-dziońnika.
Ad Horvata ludzi vychodziać z uśmieškami.
«Ja ŭziała sabie, svajakam i jašče adnu ŭ padarunak kamu-niebudź. Kniha vielmi padabajecca: lohka napisana, lohka čytajecca. Ja pieračytvała ŭžo niekalki razoŭ», — kaža Iryna. Jana nabyła ažno try knihi.
Čytačka Iryna nabyła až try asobniki.
«Ja pryjechała pa knihu ŭ svoj abiedzienny pierapynak. Čytaju Horvata ŭ fejsbuku, vielmi padabajecca, zachapiła. Voś narešcie i knižku nabyła», — kaža Valancina Michajłaŭna.
Valancina Michajłaŭna čytaje Horvata ŭ fejsbuku.
«Horvat — heta naš biełaruski Hryškaviec, — miarkuje Arciom. Jon nazyvaje siabie znajomym Horvata — jany kaliści pracavali razam. — Jon pierakazvaje toje, što ŭ ciabie ŭ hałavie, ale sam ty heta nie prahavoryš».
33-hadovy Andruś Horvat ź Minska pierajechaŭ u staruju dziedavu chatu ŭ rodnaj vioscy Prudok. Tam jon zavioŭ kazu, napisaŭ knihu i staŭ sapraŭdnaj zorkaj Bajnetu.
Horvat byŭ adkryty «Našaj Nivaj» — redaktar zaŭvažyŭ jahonyja zapisy ŭ fejsbuku, jakija tady čytała žmieńka jaho frendoŭ.
Šerah jahonych pastoŭ u fejsbuku, sabrany ŭ adziny artykuł, staŭ samym čytanym materyjałam 2015 hoda na sajcie «NN». Niepaŭtorny styl, absalutnaja aholenaść pačućciaŭ i absalutnaja biełaruskaść — čytačy chutka palubili Horvata.
«Na Paleśsi maleńkija kusačyja moški nazyvajuć maskalami. Voś tak mova zachoŭvaje pamiać pra kolišnija padziei.
* * *
Siońnia ja pravioŭ dzień sa svajej ciotkaj z Kalinkavičaŭ. Ciocia Vola razmaŭlaje pa-biełarusku, nie hladzić televizar, naležyć da ''Śviedkaŭ Ijehovy'' i baicca hadziuk. Tydzień tamu jana niaŭdała paviarnułasia na łožku i atrymała pierałom klučycy. Z hetaj nahody ja i baviŭ sieńnia čas na jaje hradkach. Pračnulisia my ŭ čatyry ranicy, prajšli vosiem kiłomietraŭ, pabačyli siem maleńkich čornieńkich hadziuk. Cietka kaža, što, kab zabić hada, jaho treba pratknuć naskroź halinkaj. Kali nie pratknuć, inšyja hady vyciahnuć jaho ź inšaśvietu. Jana ŭ heta vieryć. Ja ŭ heta vieru.
* * *
Praź niekalki hadzin siadu ŭ ciahnik. Budu jechać u Minsk i dumać pra hałoŭnaje: dzie lepiej pieraapranucca - u vakzalnaj prybiralni ci ŭ teatry. Pravieru, ci jość u kišeni paŭtara rubla na kavu. Pasprabuju ŭspomnić, kolki kaštuje mietro. Nahadaju sabie, što ŭ Minsku havorać «jo», a nie «je». Budu siadzieć, pazirać na dziravyja škarpetki chrapučaha dziadźki i paŭtarać: «jo. jo. jo». Pravadnica skaža:
— Vam adzijała dać?
Adkažu:
— U mianie ŭžo je.
Moža navat zasnu na hadzinku.
Pračnusia, uspomniu, navošta pryjechaŭ, i — pačnu panikavać.
Pa-mojmu, bliściaščy płan», — z Fejsbuka i knihi Andrusia Horvata.
Spačatku Horvat abmiažoŭvaŭsia pastami ŭ fejsbuku, a ŭ 2016 hodzie saśpieŭ i da vydańnia knihi. Hrošy źbiraŭ kraŭdfandynham — srodki na knihu pad nazvaj «Radziva Prudok. Dziońnik» byli sabranyja za tydzień. Pryčym nakład dla pieršaj knihi aŭtara sučbiellita byŭ niebłahi — vyjšła 650 asobnikaŭ pieršaha vydańnia, jakija razyšlisia imhnienna. Tamu vydaviectva vyrašyła vypuścić jašče adzin nakład — užo 1000 asobnikaŭ. Dla paraŭnańnia, pieršy nakład «Voziera radaści» Marcinoviča skłaŭ 1500 asobnikaŭ, apošniaj knihi Bachareviča «Biełaja mucha, zabojca mužčyn» — 300 asobnikaŭ.
Akramia padrychtoŭki knihi i hadavańnia kazy, Andruś Horvat čas ad času prymaje ŭ Prudku biełaruskich i zamiežnych žurnalistaŭ i haściej.
Ale ž na siońniašniaj aŭtohraf-siesii z žurnalistami Horvat vyrašyŭ nie razmaŭlać.
«Čamu? Nu, chaciełasia, kab sustreča z čytačami była, a nie z žurnalistami», — kaža jon.
Jak stała viadoma ŭviečary, usiaho ŭžo pradadziena 750 asobnikaŭ knihi «Radziva Prudok».
