BiełTA
«Śviet źmianiŭsia, i pad hety źmienlivy śviet prahnułasia i vajennaja arhanizacyja. Ja nie chaču skazać, što ŭ drennym sensie hetaha słova. Vojny siońnia nabyvajuć inšy charaktar», — kanstatavaŭ jon.
Pavodle jaho słoŭ, nichto nie abryniecca vojskami, jak heta było ŭ siaredzinie minułaha stahodździa. «Nichto na nas hrupoŭkami nastupać nie budzie, jak išli ŭ 1941 hodzie. Bo abstanoŭka źmianiłasia. Heta zanadta budzie vidavočna, i heta — treciaja suśvietnaja vajna, kali tolki tak adbudziecca, — adznačyŭ Alaksandr Łukašenka. — Buduć padryvać znutry. Ale my heta ŭžo prachodzili zbolšaha.
Ledź-ledź nas začapili sa žniŭnia paśla vybaraŭ, pakaštavali na zub. Zub złamali. Ciapier na ŭsie zuby buduć kaštavać i buduć sprabavać znutry».
«Publična vam kažu: nam, ludziam vajskovym, daviadziecca abaraniać svaju krainu voś adsiul, pačynajučy znutry. Nie treba siadzieć u vojskach i čakać, što chtości pierasiače našu miažu i voś tady my strelbu voźmiem i pačniom vajavać.
Vajavać budziem adsiul. Vy da hetaha pavinny być hatovyja», — padkreśliŭ jon.
Alaksandr Łukašenka pacikaviŭsia mierkavańniem Dziaržsakratara Rady biaśpieki Alaksandra Valfoviča nakont pradstaŭlenych kandydatur, nakolki heta nadziejnyja ludzi i ci zdolnyja ŭznačalić adpaviednyja kirunki. Alaksandr Valfovič zapeŭniŭ, što ŭsie kandydatury byli staranna vyvučanyja i jon hatovy asabista paručycca za kožnaha.
Łukašenka rastłumačyŭ: raniej prapanoŭvalisia roznyja kandydatury, i nie ŭsie byli im pryniatyja. «I ja jamu (dziaržsakrataru rady biaśpieki) daručyŭ fundamientalna razabracca z hetymi rečami. Hałoŭny ŭpor byŭ zrobleny na toje, što kamandavać napramkami apieratyŭnymi i być načalnikam štaba, namieśnikami ministra pavinny ludzi, jakija pavajavali, vobrazna kažučy. Jakija byli kamandzirami. Tam (u liku kandydataŭ) byli roznyja ludzi, u tym liku i palitruki.
Ja sam palitruk pa svaim žyćci. Ale ja viedaju, jak kamandziry staviacca da kamisaraŭ i hetak dalej. Nie tamu, što jany nie patrebnyja abo drennyja. Ale kali čałaviek prasłužyŭ usio žyćcio zampalitam abo kamisaram, pahadziciesia, hetaha niedastatkova. Heta jak prykład. Było šmat kandydatur. I ludziej, jakija vialikimi złučeńniami kamandavali», — raspavioŭ Alaksandr Łukašenka ab padychodach u kadravym pytańni.
Jon dadaŭ, što litaralna na praciahu niekalkich miesiacaŭ vyjavicca, ci pravilna ažyćcioŭleny hety padbor. «Bo my žyviom u vielmi surjozny i niezvyčajny čas. I heta nie prosta prapahanda. Vy ludzi z vojskaŭ niepasredna. A hienierał milicyi (Vadzim Siniaŭski, jaki pryznačany ministram pa nadzvyčajnych situacyjach, a da hetaha kiravaŭ UUS Hrodzienskaha abłvykankama), dyk jon uvohule z Hrodna, na pieradavoj. I bačyć, i viedaje, što tam adbyvajecca. Dy i Hara (novy staršynia Śledčaha kamiteta, a raniej — namieśnik hienieralnaha prakurora) taksama na svajoj raniejšaj pracy nie adpačyvaŭ, a dobra viedaje situacyju ŭ krainie, dy i na hetaj pasadzie», — zaŭvažyŭ jon.
«Ja pahadziŭsia z hetymi kandydaturami — z vami, ludźmi, jakija siońnia prysutničajuć za hetym stałom. I vielmi spadziajusia, mužyki, što ni ja, ni narod nie rasčarujecca. Narod nie rasčarujecca ŭ nas. Tamu što my pavinny abaranić — nie budziem kazać ab suvierenitecie, niezaležnaści, dziaržavie — heta naturalna, my za heta hrošy atrymlivajem (chaj nievialikija, ale atrymlivajem). My svaje siemji pavinny abaranić. I siemji našych ludziej. Voś i ŭsio. Prostaja aryfmietyka», — padkreśliŭ Łukašenka.
