Jak pišuć «Minsk-Naviny», minčuk haściavaŭ u siabroŭki, kali raptam viarnuŭsia jaje muž. Kab zastacca niezaŭvažanym, jon vyjšaŭ na bałkon i pa pažarnaj leśvicy spuściŭsia na pavierch nižej.
Tam u kvateru jaho ŭpuściła adzinokaja žančyna, jakaja ŭžyvała ałkahol. Jany byli ŭžo znajomyja, bo mužčyna ŭžo nie ŭpieršyniu takim čynam chavaŭsia ad muža paluboŭnicy, i pačali razam vypivać. Zatym haspadynia prapanavała hościu schadzić u kramu pa vypiŭku.
Žančyna dała maładomu čałavieku kurtku svajho syna, bo vopratka minčuka zastałasia ŭ kvatery kachanki. Apranajučysia, mužčyna zaŭvažyŭ na kanapie čužuju bankaŭskuju kartu i zabraŭ jaje.
Pryjšoŭšy ŭ kramu, jon staŭ apłačvać naviedvalnikam čužoj bieskantaktnaj kartaj ich pakupki, kuplać dzieciam prysmaki. Usiaho jon ździejśniŭ 35 płaciažoŭ, paśla čaho bank staŭ adchilać płaciažy ŭ suviazi ź pieravyšeńniem limitu. Paśla jon viarnuŭsia da svajoj novaj znajomaj i pakłaŭ kartku ŭ kišeniu kurtki.
Praz dva tydni jamu na mabilny telefon patelefanavaŭ syn žančyny i zapatrabavaŭ viarnuć hrošy. Ale minčuk hetaha nie zrabiŭ, tamu ŭładalnik kartki pajšoŭ u milicyju.
Svaje pavodziny padazravany patłumačyŭ tym, što jamu było vielmi prykra ad taho, što daviałosia ŭciakać ad muža pryjacielki, i takim voś čynam jon vyrašyŭ zahładzić svaju vinu — zrabiŭšy nieznajomym ludziam dabro.
